Spijt
Eigenlijk ga ik niet meer op vakantie. “Maar je bent wel van huis weg” is de tegenwerping van mijn buren.
Dat klopt, maar oorspronkelijk is een vacatio (= leeg zijn) een periode dat mijn dagen niet worden gevuld met werk.
Sinds dat niet meer aan de orde is, kan ik dus beter zeggen dat ik op reis ga. Goed, ik was dus op reis.
Eén van de dingen die ik op reis graag doe is mijn oren trakteren op de stilte die doorgaans hangt in de ruimte tussen kerkramen.
In de ene kerk is meer te beleven dan in de andere, zo is dat in de loop van eeuwen gegroeid.
Een andere keer gun ik mijn ogen een feestje door zonder doel een galerie binnen te lopen.
De galerie die ik deze keer binnenliep, betrad ik niet voor de eerste keer. De galeriehoudster is ook de kunstenaar van wie de werken uitgestald zijn. Niet zelden is ze aan het werk ongeveer een meter vóór de entree, ze heeft een vrij stoffig beroep.
Ze is namelijk beeldhouwster en bewerkt voornamelijk albast met vijlen en raspen en andere schuurmaterialen.
Ik heb een beeldhouwer wel eens horen zeggen dat je alleen het teveel aan materiaal hoeft weg te halen om het beeld tevoorschijn te brengen.
Deze dame waar ik op bezoek was weet ook niet altijd precies van tevoren wat zich onder haar handen aan het ontwikkelen is.
In de week tussen mijn vorige bezoek en nu, was een prachtig beeld tot stand gekomen.
Albast heeft de eigenschap dat het soms bijna doorschijnend is.
Zeker als het beeld op een plaats in de zon staat kunnen de mooiste kleur- en lichtschakeringen zichtbaar worden.
De reacties van bezoekers zijn heel verschillend. “Ik kom een andere keer nog wel eens terug” hoort zij met grote regelmaat, en ook ‘Ik wil er nog even over nadenken…”.
En het zal u niet verbazen dat dat veelal dooddoeners zijn, ze ziet de personen in kwestie maar zelden terug.
Eenmaal aan de praat kwam ook het verhaal over een heel groot stuk albast waarvan ze een werkelijk schitterende vrouwentorso had gemaakt.
Op een dag was een man in de galerie geweest die eindeloos om het beeld heen gelopen had en uiteindelijk de deur uit ging met een kleiner stuk albast dat een zelfde soort figuur voorstelde.
Die avond kreeg ze telefoon: “Mag ik hem terugbrengen?” Haar eerste gevoel was een nee, maar de man had nog wat meer te zeggen: “Ik heb me vergist, het moet gewoon die grote zijn!”
Die was weliswaar vijf keer zo duur, maar zo gaat dat met kunst: als je er eenmaal aan verk(n)ocht bent, kun je het maar beter kopen ook.
Al was het alleen maar om te voorkomen dat je nog jaren spijt gaat voelen.
Joop van der Wal
Joop mag graag een column schrijven. Klik hier voor meer
Dag Petra,
Joop van der Wal
Dank weer voor het prettige bezoek vanmiddag. Eiland van rust in deze woelige wereld.
Het was voor mij aanleiding om de bijgevoegde column te schrijven die ik stuur aan de redactie van het HuisaanHuis blad van de gemeente Olst-Wijhe
apotheek Wijhe